"Eenzaamheid in het systeem"

Wat mij het meest intrigeert, waar ik zelf het meest ervaring mee heb, en wat ik heel veel tegenkom, is 'eenzaamheid in het systeem'.

Ik zal een paar voorbeelden geven om een beeld te geven van wat ik bedoel:

- je loopt met je familie door het bos en je denkt wat doe ik hier! Ik ken dit gevoel maar al te goed, ik heb dan geen zin om naast deze persoon te lopen, wil graag naast een ander lopen, maar durf niet. Ik denk dan wat doe ik hier.

- Vroeger had ik de neiging (wellicht met wat teveel drank op) om op feestjes gewoon maar te gaan, tot grote ergernis van vrienden, die zich zorgen maakten dan!

- het is een gevoel van eenzaam zijn, geen contact kunnen maken met anderen, je buitengesloten voelen. Het is vooral het gevoel hiervan, terwijl ik rationeel wel besef(te) dat dit niet zo was.

- je bent medisch specialist en moet een patient die opgegeven is naar huis sturen

- je hebt een huisje, boompje, beestje en denkt is dit het nou, er mist iets

- ik zelf werk binnen de Baak en voel me alleen en eenzaam, niemand kijkt naar me om en heb heel veel vrijheid? Lijkt allemaal ideaal, maar toch ….

- er komt een borrel op mijn werk aan en heb zo geen zin om te gaan, terwijl ik weet dat het uiteindelijk wel leuk en gezellig zou worden

- je zit op de bank thuis en wil van alles doen, houdt van je man en … je kijkt maar een stom filmpje

- beseffen of hopen dat je gelukkig bent in een bepaalde situatie en het simpel weg niet zijn

- verlangen naar straks, dan is het goed, als ik maar dit, dan ….

- eenzaam in je keuzes, je denken, je afwegingen

- elke keer maak ik keuzes die maken dat ik me eenzaam voel, werk alleen doe, wat trekt me hier toch zo in aan

- probeer je een bos bestaande uit een boom voor te stellen, dat is eenzaamheid

Dit gevoel van eenzaamheid in welk systeem, groep, context of waar dan ook is iets wat velen van ons herkennen en vormt het uithangbord vanuit waar ik werk. Als facilitator in de ontwikkeling van mensen (individueel, groep of organisatie) werk ik altijd vanuit dit concept. Eenzaamheid zit hem voor mij drie verschillende assen.

Een mens staat op drie verschillende wijze in verbinding met:

- Zichzelf, in de diepte, in de essentie echt voelen, weten, ervaren wat er vanbinnen is, wie je bent;

- De ander, in de breedte, het contact met de ander, de kwetsbaarheid van de ander zien, ervaren en die zelf ook geven en inzetten;

- - Het hogere, de hoogte, het gevoel ergens bij te horen, een diepere betekenis in het leven te ervaren.

Deze drie elementen vormen het uitgangspunt voor de het werken met mensen al dan niet in groepsverband. Ik spreek ze dan ook alle drie aanspreken aan, om ze alle drie te ont-wikkelen en toe leren passen op elkaar, met elkaar.

MI een client.

Loopt vast in zijn werk. Ik kom hem tegen en hij vertelt mij dat op zich een prima baan heeft en thuis de eerste kleine verwacht, allemaal heel spannend. Toch geniet hij er niet van, hij raakt van slag als die merkt dat iemand iets tegen hem zegt dat hij interpreteert als kritiek. Rationeel kan hij hier mee omgaan, hij snapt dat het niet zo bedoeld is en toch blijft die er over piekeren, twijfelen.

Soms ligt hij er zelfs wakker van en het kan weken duren voordat het weer ‘uit’ zijn systeem is. Helaas zijn er per week best een aantal van dit soort incidenten. Ook vind die geen rust meer in zijn leven om helemaal niks te doen, iets wat die in zijn studenten tijd wel deed.

Kortom hij loopt vast in zijn leven, niet dramatisch allemaal, zoals die zelf zegt, hij heeft namelijk een vriend die er weer erger aan toe is. Toch wil die graag een traject, omdat hij ‘weet’/‘aanvoelt’ dat het niet goed gaat.

Ik kom bijna dagelijks dit soort mensen en verhalen tegen. Mensen die ogenschijnlijk een prima leven hebben en niet ‘letterlijk’ in de goot liggen of hele heftige zaken meemaken en toch vastlopen in hun leven. Wat ze allemaal delen is een bepaalde vorm van eenzaamheid in het systeem. Voor de buitenwacht lijkt het allemaal prima te gaan, maar van binnen wordt dit niet zo ervaren. Ze delen dit niet (of zeer spaarzaam) met hun omgeving, vaak alleen een goede vriend of partner. En vereenzamen, komen op zichzelf te staan. Een geleidelijk proces waarin je steeds meer vast gaat lopen en er niet meer uit kunt komen op eigen houtje.

Eenmaal in gesprek komen langzaam zaken boven tafel, die voor hen toch wel moeilijk zijn geweest. Want juist de grote heftige gebeurtenissen, daar is begrip voor en krijg je wel de nodige hulp aangeboden (die ook zeker nodig is), maar juist dit ‘kleine’ leed maakt mensen langzaam kapot en zorgt voor ontwrichting van jezelf, je geliefde en omgeving waarin je je bevindt.